Rocco’s VZH
Iedereen heeft het vast wel eens meegemaakt. Zo’n avond waarbij je in je luie stoel zit en denkt “Zo, dat was gaaf”.
Zondagavond 11 oktober 2015 was bijvoorbeeld zo’n avond.
Op die dag vierden wij als DTV ons 25-jarig bestaan waarbij een VZH-, IPO-I en IPO-II-examen alsmede een gezellige BBQ de hoofdelementen zouden vormen.
Nu draai ik al wat jaartjes mee in de hondenwereld, maar zo’n – door derden beoordeelde – test van kunnen en kennen van de hond en zijn begeleider blijf ik toch altijd spannend vinden.
Je hebt je goed voorbereid en de hond goed opgebouwd naar de test waardoor je twee weken voor zo’n examen blaakt van het zelfvertrouwen. Voor je gevoel heb je dat examen al in de pocket, maar dan slaat die twijfel toe. Dan zie je ineens gedragingen van of dingen in je hond welke je gaan laten twijfelen. “Het zal me toch niet gebeuren dat … uitgerekend nu …….”.
‘s-Morgens vroeg stap je in de auto. Heb ik alles bij me en hoe reageert de hond. Stiekem wens je dat het al twaalf uur later zou zijn, maar heel intens wil je samen met je trouwe viervoeter weten en laten zien wat jouw team waard is.
De ochtend begint met een kopje koffie en kennis maken met keurmeester, Frans Jansen. Een aardige kerel waarvan je inmiddels weet dat hij keurt wat je waard bent. Je krijgt niets cadeau en dat is maar goed ook, is mijn bescheide mening, maar het maakt de zaak er niet minder spannend op.
Op naar het speurveld. Twee IPO-I-honden en een IPO-II-hond. De honden van Simone en Bert doen hun uiterste best met het bijbehorende resultaat. Bij het schrijven van dit stukje ben ik de beoordelingen echter even kwijt, maar alle honden zijn geslaagd.
Met een goed gevoel rijden we terug naar de club. Ik zeg opzettelijk “we” en “met een goed gevoel” want binnen DTV kijken we naar elkaar, helpen we elkaar en zijn we oprecht blij met elkaars resultaat. Eigenlijk had ik nu al in mijn stoel kunnen gaan zitten en denken “dat was gaaf”, maar de dag was nog niet voorbij. Voor mij en een paar maatjes begon hij pas.
Na een kopje koffie was het de beurt aan de VZH-honden en hun begeleiders.
Eerlijk gezegd heb ik persoonlijk – buiten het eindresultaat – niet zoveel meegekregen van de verrichtingen van mijn lotgenoten. Absoluut geen onwil of desinteresse, maar het ophalen en voorbereiden van mijn hond en het terugbrengen en verzorgen van mijn trouwe viervoeter na de test zijn daar debet aan.
Rocco toont zich goed. Dat geeft vertrouwen. We mogen het veld op en terwijl de keurmeester de resultaten van de eenheid Ger en Ramon toelicht, kunnen Simone en ik even rustig inlopen. Dan is het zover. Simone begint met het AF met Afleiding en ik mag starten met het Lopen. Rocco aan de voet en daar gaan we. Strak en geconcentreerd wordt het parcours afgelopen. Misschien wel iets te strak en iets te geconcentreerd waardoor Rocco zich zonder enige twijfel zal hebben afgevraagd “wat is er nu met mijn baasje. Normaal loopt hij nu al met me te dollen”.
Voor je het weet is de test voorbij en sta je met je eenheidsmaatje voor de keurmeester die zijn oordeel toelicht.
Ik stond op dat moment tegenover een kerel die precies wist waar hij mee bezig was. In rustige bewoordingen gaf hij zijn commentaar op mijn prestaties en die van Rocco waarin ik mij zonder enige vorm van terughoudendheid kon vinden. Het waren echter niet alleen de opmerkingen maar zeker de tips en – prettig gecamoufleerde – opdrachten, welke ik meekreeg. Geweldige leermomenten waarop ik de avond in mijn stoel had af kunnen sluiten met “wat gaaf”, maar er kwam nog meer. Een beoordeling van 56 punten was het resultaat. Dat gaf mij vertrouwen in een leuke toekomst. Heel eerlijk gezegd was deze er echter toch al, want wat is het nu leuker dan lekker trainen. Resultaten kan je alleen Door Training Verkrijgen – verrek daar is die DTV weer – of
zie ik nu dingen die er niet zijn. Ook de overige VZH-ers scoorde goed waardoor er weer zo’n gevoel ontstond. Top, we hebben het allemaal gehaald. Weer zo’n moment waarop ik de avond had af kunnen sluiten met “Wat gaaf”.
Hoewel overvloed schaadt, bleken we nog lang niet aan dat moment toe te zijn.
Simone en Bert waren toe aan hun afdeling B en C van IPO-I EN -II.
Ik ga hier heel kort in zijn, want zij mogen hun eigen ervaringen aan het papier toevertrouwen maar ik zeg, “Top”. Zo’n leuke ervaring om te ontdekken dat je met je lichaam meebeweegt met de bewegingen van de begeleider, het woordje K.. zegt wanneer hij of zij dat denkt en blij zijn met hun resultaat.
Na een bedankje aan alle deelnemers – niet alleen de examenkandidaten, de uitstekend keurende keurmeester, de manwerker, de wedstrijdorganisatie – maar vooral aan iedereen die zo’n leuke dag heeft weten te organiseren, was het tijd voor een geweldige BBQ. Bedankt “Chefs”.
Ik zit nu in mijn luie stoel, met in de ene hand een lekker drankje en in de ander hand iets waar ik mee moet stoppen (of misschien wel met beiden) en denk: “Wat een gave dag”.
Bedankt maatjes
De Tevreden Voorzitter (verrek dat heb je weer die DTV)